Çocukların meydan okumasıyla başa çıkmak: Uzmanlar, öfke nöbetlerine katlanın

Çocuğunuz ceketini giymek yerine kaçıyor mu? İşini alamayınca sinir krizi mi geçiriyorsun? 2 ila 6 yaş arasındaki çocuklar, günlük durumlara şiddetli bir meydan okumayla tepki verebilirler.

Bu aşamaya “korkunç ikili” denmesi boşuna değildir. Bununla birlikte, her çocuğun yetişkinlerden bağımsız olma yolunda bir tür somurtma ve öfke nöbeti geçirmesi gerekir ve uzmanlar, ebeveynler şimdi doğru olanı yaparsa, çocukların bundan daha sonraki yaşamlarında faydalanacağını söylüyor.

Yeni yürümeye başlayan çocukların onlardan biraz bağımsızlık kazanmaları ebeveynler için çok zorlu bir zaman olabilir. Öfke nöbetleriyle nasıl başa çıkmalılar? Ve çocuklar duygusal patlamalarını evcilleştirmeyi nasıl öğrenebilirler?

Yazar, blog yazarı ve erken çocukluk eğitimcisi Susanne Mierau, “Defiance bebeklikte başlar” diyor. Bir örnek, küçüklerin bezlerinin değiştirilmesini istememesi ve kıvranarak uzaklaşmaya çalışmasıdır.

Alman Profesyonel Çocuk ve Ergen Psikoterapistleri Derneği (BKJ) yönetim kurulu üyesi Sebastian Arnold, “Onların özerklik mücadeleleri yaklaşık 3 veya 4 yaşlarında zirve yapıyor” dedi. “Bu, çocukların kendi iradelerine sahip olduklarını ve olayları etkileyebileceklerini öğrendikleri, ancak kendilerini ifade etmekte zorlandıkları zamandır.”

Sürekli yeni şeyler keşfeden küçük çocukların hayatlarında hayal kırıklığı ve hayal kırıklığı sık görülür. Arnold, “Beyinleri hala olgunlaşıyor” dedi. Çocuklar henüz duygularıyla nasıl başa çıkacaklarını öğrenmediler.

Yani meydan okuma uygunsuz bir davranış değil, dışarı çıkması gereken içsel bir ihtiyaçtır. Arnold, “Bastırılmış duygular daha sonra bir bumerang gibi geri döner” diyen Arnold, onları serbest bırakmayan çocukların ilkokul çağında veya ergenlik döneminde davranış sorunları gösterme olasılığının daha yüksek olduğunu söylüyor.

Çocuğunuz size karşı gelirse, derin bir nefes almanızı, sakin kalmaya çalışmanızı ve beklemenizi önerir. “Genellikle öfke nöbetini atlatmak ve çocuğa yakın durmak – çocuk izin veriyorsa fiziksel temasla” diyor ve çocuğu sakinleştirmeye çalışmanın pek faydası olmadığını ekliyor.

Bir öfke nöbeti geçtiğinde, çocuklar davranışlarından bir şeyler öğrenmelidir. Arnold, onlara öfkelerini ifade edecek kelimeler vermek için durum hakkında kısaca konuşmayı önerir.

Mierau, hayal kırıklıklarını gidermek için başka yollara da işaret etmenin de yardımcı olduğunu söylüyor: “Çocuğunuz başka bir çocuğa vurmak yerine ayaklarını yere vurabilir veya bir yastığı yumruklayabilir.”

Arnold, “Ebeveynler ayrıca çocuklarının duygularına empati göstermeli” diye tavsiyede bulundu, “örneğin: “Çikolatayı ne kadar sevdiğinizi anlayabiliyorum.”

Ancak çocuğun taleplerine boyun eğmemeleri gerektiğini ve bunun yerine bir alternatif sunabileceklerini söylüyor: belki yiyecek başka bir şey ya da bir oyun alanını ziyaret etmek. Çocuklar küçük kararlarda söz sahibi olduklarında genel olarak daha memnun olurlar.

Çocukların nasıl düşündüklerini, hissettiklerini ve davrandıklarını bilmek birçok çatışmayı önleyebilir. Mierau onlara daha fazla bağımsızlık verilmesini tavsiye ediyor. Örneğin giyinmek istemeyen çocuklar, “hangi kıyafetlere ihtiyaçları olduğunu öğrenip onları gardıroptan kendileri çıkarabilirler.”

Ebeveynler, çocukları katılmak, yardım etmek veya yeni bir şey denemek istediğinde “hayır” demek için çok acele etmemelidir. Mierau, “Bazı çocuklar gün içinde ‘hayır’ kelimesini o kadar sık ​​duyarlar ki hüsrana uğrarlar” diyor. “Yani, ebeveynlerinden gelen başka bir “hayır” veya “dur” ifadesini görmezden geliyorlar, bu da tehlikeli durumlarda bir sorun olabilir.

Arnold, özellikle çocukların yorgun olduğu sabah ve akşam saatlerinde “Net kurallar ve düzenli prosedürler hayal kırıklığını en aza indirmeye yardımcı oluyor” diyor.

Ortalığı toplamak da sabit bir rutin olabilir – Mierau, “her gün 10 dakika boyunca veya müzik açık olduğu sürece” önerdi.

Çocukların sınırlara ihtiyacı olsa da, “ebeveynlerin bazen istedikleri gibi olmalarına izin vermelerinde sorun yok” diyor. “Yine de, bazı şeyler pazarlık konusu olmamalı, örneğin parmakları prize sokmak ya da sokağa koşmak gibi.”

Diş fırçalama gibi kişisel hijyen konularında da kararlılık önemlidir. Bazen olumlu sözler yardımcı olur, dedi Arnold: “Eğer şimdi dişlerini fırçalarsan, sana bir hikaye okumak için daha çok zamanım olacak.”

Çocukların hayal kırıklığıyla başa çıkma biçimleri kısmen rol modellerine bağlıdır. Arnold, “Ebeveynler çatışmaları ve kavgaları idare etmede iyiyse, çocuk da öğrenebilir” diyor. “Ama bir köşede somurturlarsa ya da sinirlenip bağırırlarsa, çocuk da öyle yapar.”

Mierau, “Meydan okuma evresinden sonra çocuklar öfkelerini sosyal olarak kabul edilebilir bir şekilde yönetebilmelidir.” Dedi. Ebeveynlerinden gelen bir “hayır”, o zaman çoğu zaman duygusal bir patlamaya değil, bir tartışmaya yol açacaktır. Annem ve babam için ne büyük bir rahatlama!

DiyarbakırHaber Bülteni

Türkiye’de, bölgesinde ve dünyada neler olup bittiğini takip edin.

BENİ KAYDET

İstediğiniz zaman abonelikten çıkabilirsiniz. Kaydolarak Kullanım Koşullarımızı ve Gizlilik Politikamızı kabul etmiş olursunuz. Bu site reCAPTCHA tarafından korunmaktadır ve Google Gizlilik Politikası ve Hizmet Şartları geçerlidir.

.

Selim Nurican

See author's posts